του Σιλουανού Νικολάου

Ακούσαμε πριν κάποιες μέρες, για ακόμη μια φορά, την κυβέρνησή μας να πανηγυρίζει (σημείωση: τελικά από την εισβολή και μετά, παρά να συνετιστούμε, μόνο πανηγυρίζουμε) για την ίδρυση ενός ανεξάρτητου μηχανισμού ελέγχου από το Υπουργείο Γεωργίας, ο οποίος θα ελέγχει την παραγωγή χαλλουμιού στις ελεύθερες περιοχές αλλά και στα κατεχόμενα (!).

Η επονομασία του «νέου» προϊόντος (που, βεβαίως, φήμες λένε ότι το ανακάλυψαν για πρώτη φορά ένας Ε/κ και ένας Τ/κ κάνοντας μπάνιο με κατσικίσιο γάλα μαζί) είναι Χαλλούμι – HELLIM. Εκτός αυτού, θα τροποποιηθεί ο κανονισμός της πράσινης γραμμής (αλήθεια, ρώτησαν κανέναν αν συμφωνεί;), στον οποίον οι «Τ/κ» θα έχουν δικαίωμα να εξάγουν το χαλλούμι (σημείωση: το γεγονός ότι μπορεί το γάλα που χρησιμοποιούν οι «Τ/κ» να είναι εκ Τουρκίας ή η ενίσχυση της οικονομίας του ψευδοκράτους κανένα νόημα δεν έχει για τους ειδήμονες πολιτικούς μας).

Πέρα όμως από τα αστεία, είναι σημαντικό να αποκατασταθεί η ιστορική πραγματικότητα σε αυτόν τον τόπο, πριν καταρρεύσουν τα πάντα. Και οι Τ/κ και οποιοσδήποτε άλλος νόμιμος πολίτης δικαιούται να παρασκευάζει το τυρί του νησιού μας, σε αυτό δεν έχουμε καμιά αντίρρηση. Παρ’ όλα ταύτα όμως, η ιστορία της δημιουργίας και παραγωγής του παραδοσιακού μας τυριού πρέπει να διασφαλιστεί ως κόρη οφθαλμού.

Το χαλλούμι, λοιπόν, αναφέρεται αρχικά από διάφορους περιηγητές στην Κύπρο, από το 1554 μ.Χ., όπου το χαλλούμι παραγόταν ολόκληρο τον μήνα Μάρτιο και ο τραχανάς όλο τον Ιούλιο («Li calumi per tutto Mazzo. El tracana per tutto Luio»: Grivaud 1989, 590). Δηλαδή, πριν καν αρχίσει η τουρκοκρατία, οι Κύπριοι ντόπιοι παρήγαγαν το χαλλούμι και το ονόμαζαν χαλλούμι (με την αυθεντική του ονομασία προφανώς).

Από πού ως πού, λοιπόν, το χαλλούμι πέφτει θύμα δικοινοτικών (δηλαδή διχοτομικών, εν τέλει) μικροπολιτικών συμφερόντων; Ποιος δίνει το δικαίωμα στο Υπουργείο Γεωργίας να παραχαράσσει έτσι απλά (με μία υπουργική απόφαση) την ιστορία του χαλλουμιού μας;

Τόσο τεράστιος και μεγάλος είναι ο φόβος κάποιων να μη γίνουν τάχατες ρατσιστές ή να μην αποκλείσουν την άλλη κοινότητα, που τους πιάνει το αμόκ και θέλουν όλα να τα βαφτίζουν δικοινοτικά; Δικοινοτικές οργανώσεις, δικοινοτικά προϊόντα, δικοινοτικές εκδηλώσεις, δικοινοτικά προγράμματα, χρηματοδοτήσεις και ό,τι μπορεί να φανταστεί το μυαλό κάποιου.

Το θέμα είναι, όμως, ότι στην προσπάθειά τους κάποιοι να αποδεχτούν το διαφορετικό σε αυτόν τον τόπο, γίνονται οι ίδιοι ρατσιστές. Στον βωμό του δικοινοτισμού (του συντάγματος του ’60) καταπατήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, χώρισαν τον κόσμο σε κοινότητες, ενίσχυσαν τον τουρκικό εθνικισμό-σωβινισμό, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την ΤΜΤ και τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες να επιβάλουν διά της βίας τη διχοτόμηση.

Αυτή είναι η ρίζα του κακού και αν θέλουν κάποιοι να δούμε μια ειρηνική μέρα στον τόπο μας, μακριά από στρατεύματα κατοχής, τότε θα πρέπει να πολεμήσουμε με κάθε μέσο τον δικοινοτισμό για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα κράτος δικαίου, ελευθερίας και δημοκρατίας. Ένα κράτος που ο Χριστιανός θα μπορεί να ψηφίσει τον Μουσουλμάνο ή το αντίστροφο, ένα κράτος που θα είναι πραγματικά λειτουργικό και αξιοκρατικό. Που δεν θα έχει προτερήματα ένας που θα ανήκει στη μία ή την άλλη κοινότητα. Ένα κράτος ενιαίο, όπως εξάλλου είναι και τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη. Δεν έχει σημασία αν ο ηγέτης έχει άλλα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, φτάνει να είναι νόμιμος πολίτης και να εκλέγεται βάσει της αρχής της πλειοψηφίας, δηλαδή της δημοκρατίας.