Του Σιλουανού Νικολάου
Θα μπορούσαν πολλοί, όπως έκανε εξάλλου ο Αβέρωφ Νεοφύτου, να «πανηγυρίζουν» για την στάση του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά νομίζω πως το φρονιμότερο και γονιμότερο αυτές τις στιγμές είναι να επαναξιολογήσουμε σύσσωμος λαός και πολιτική ηγεσία τους χειρισμούς, όχι της Τουρκίας ή του κατοχικού ηγέτη, αλλά τους δικούς μας.
Μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά το ναυάγιο του Μοντ Πελεράν ανέφερε στη διακαναλική του διάσκεψη ότι εύχεται ότι η Τουρκία δεν θα μείνει μόνο στην ρητορική που λέει ότι θέλει λύση αλλά θα προχωρήσει και σε πράξεις.
Μπορεί αυτό να ακούγεται λογικό, όμως το γεγονός και μόνο ότι αποδεχόμαστε πως η Τουρκία ρητορικά θέλει λύση – δηλαδή μια δίκαιη και βιώσιμη λύση – είναι επικίνδυνο, δεδομένου ότι η Τουρκία με τις πράξεις της κατά περιόδους αλλά και καθημερινά θέλει να παγιώσει την κατοχή. Αυτές οι πράξεις δεν είναι άλλες βέβαια από τη μέρα με τη μέρα εξάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία δημιουργώντας συνεχώς νέα τετελεσμένα από τα οποία δύσκολα θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε. Δυστυχώς δεν συζητά κανένας στον δημόσιο διάλογο ότι η Τουρκία προσαρτά, μέρα με την μέρα, τα κατεχόμενα, αρχικά με τη δημιουργία αγωγού νερού αλλά και προσφάτως με την προσπάθεια για ηλεκτρική σύνδεση.
Αυτά δεν είναι απλώς κάποιες από τις συνηθισμένες ενέργειες των Τούρκων αλλά είναι κατεξοχήν εξάρτηση ολόκληρης της Κύπρου μετά από τυχόν επίλυση του Κυπριακού είτε αυτό επιλυθεί στα πλαίσια της ΔΔΟ είτε όχι.
Συνεπώς δεν υπάρχει περιθώριο «καλή θέλησης» από την Τουρκία και κακώς η πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας αγνοεί τον παράγοντα Τουρκία κατά την διάρκεια των προσπαθειών επίλυσης του κυπριακού ζητήματος καθώς η κατοχική δύναμη αποτελεί το μεγάλο εμπόδιο στην ίδια την επίλυση.
Εξ ου και όταν «εξελέγη» ο Μουσταφά Ακιντζί ως ηγέτης του ψευδοκράτους θεωρούσαμε αυταπάτη τους πανηγυρισμούς – εκτός εισαγωγικών γιατί κάποιοι έσπευσαν να πάνε στα κατεχόμενα για να πανηγυρίσουν – των «acceptionists» καθώς ξέρουμε ότι η Τουρκία μπορεί να ελέγξει ανά πάσα στιγμή τον κατοχικό ηγέτη και δη τις θέσεις που εκφράζει ο όποιος Ακιντζί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ήταν βεβαίως ξεκάθαρο το τι θα συνέβαινε καθώς αν βλέπαμε το πρόσφατο ιστορικό μας παρελθόν και την «εκλογή» Ταλάτ θα καταλαβαίναμε αμέσως και δεν θα δημιουργούσαμε ψευδαισθήσεις και προσδοκίες για την επιτυχία επίλυσης του Κυπριακού.
Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερον, ότι ο τρόπος επίλυσης του Κυπριακού, που ορθώς είπε ο πρόεδρος ακολουθείται από το ’77 (αλλά και πιο πριν), είναι αποτυχημένος. Ένας από τους σοβαρότερους λόγους είναι η απενοχοποίηση της Τουρκίας και συνεπώς ο υποβιβασμός του προβλήματος παράνομης εισβολής και κατοχής σε ένα απλό πρόβλημα επίλυσης διαφορών μεταξύ των «δύο ηγετών»· των δύο επικρατουσών κοινοτήτων. Είναι ολίσθημα, λοιπόν, ακόμη και σήμερα να έχουμε τις ελπίδες ότι η Τουρκία δήθεν θα δείξει καλή θέληση.
Καταληκτικά, θα ήθελα να αναφέρω ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Όχι γιατί φαίνεται ότι σκουραίνει το πράγμα στη διαδικασία «επίλυσης», αλλά γιατί η πλευρά μας οδηγείται και πάλι σε ένα φαύλο κύκλο αυτής της διαδικασίας χωρίς δεύτερες σκέψεις για ένα σχέδιο Β’ που θα προσπαθήσει πραγματικά να απαλλάξει τον τόπο από την κατοχή, να διεκδικήσει πραγματικά την επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες (έστω κι αν κάποιοι δεν ζουν πλέον μεταξύ μας) αλλά και εν τέλει να επανενσωματώσει τα κατεχόμενα εδάφη μας στα εδάφη που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία.
Κι αν αυτά ακούγονται ουτοπικά δεν παύουν να είναι μια δίκαιη διεκδίκηση και δεν παύει να είναι σημαντική όσο ποτέ η χάραξη νέας στρατηγικής, που θα στηρίζεται στην απομόνωση της αποσχιστικής οντότητας της Τουρκίας και στην πραγματική διεκδίκηση των δικαίων μας.
