Του Γιώργου Τάττη
Άδοξο τέλος είχαν τελικά οι δύο φάσεις των συνομιλιών στο μαγευτικό Μοντ Πελεράν, αφού όχι μόνο δεν βρέθηκε καμία χρυσή τομή, αλλά δημιουργήθηκαν και ρήγματα στις καλές σχέσεις των δύο συνομιλητών. Η επιστροφή στην Κύπρο βρίσκει τον κόσμο να παρακολουθεί τα γεγονότα ανήμπορος να κατανοήσει γιατί όλη αυτή η «περιρέουσα» ατμόσφαιρα, οι βόλτες στο γήπεδο της Τσετίνκαγια και οι εκ των προτέρων πανηγυρισμοί από την πτέρυγα των οπαδών της όποιας λύσης. Τα αποτελέσματα μιλούσαν προ πολλού, αφού οι συνομιλίες βαίνανε καλώς μόνο στις διακηρύξεις, κι αυτό μπορούσε να το αντιληφθεί οποιοσδήποτε είχε καθαρό μυαλό και δεν μπέρδευε την πολιτική και τις διακρατικές διενέξεις με τα παιχνίδια που έπαιζε (ή δεν έπαιζε) μικρός με τα γειτονόπουλα. Έπεσαν θύματα μίας καλοστημένης επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης Αναστασιάδη ή απλώς και οι ίδιοι συντηρούν το παραμύθι της λύσης εντός του 2016 και ως εκ τούτου τη δυναμική τους;
Παρόλα αυτά, το λεγόμενο «blame game», όπως διαφάνηκε, δεν αποτελεί προτεραιότητα της νόμιμα εκλεγμένης μας κυβέρνησης, πέρα από κάποιες μικρές αοριστολογίες που φαντάζουν περισσότερο σαν παράπονα ενός απατημένου συζύγου, που όμως δείχνει να κατανοεί τους λόγους της απιστίας. Κακώς. Αυτό δεν σηματοδοτεί τίποτα άλλο, παρά την αδυναμία μας να επιβάλλουμε το δικό μας ρυθμό στις συνομιλίες, υιοθετώντας μία εξωτερική πολιτική που θα αναδεικνύει το πρόβλημα ως έχει και που θα εστιάζει στο ιστορικό δίκαιο και στην ανατροπή των νέων δεδομένων που καλλιεργήθηκαν τόσα χρόνια και τα οποία μας μετέτρεπαν από θύματα σε θύτες. Αντιθέτως, η ίδια στάση φυσικά και δεν είναι μέρος της ατζέντας της ψευδοκυβέρνησης αφού πριν καλά καλά δοθεί το τέλος της συνεδρίασης, πέταξαν το μπαλάκι στην νόμιμη κυβέρνηση, κατηγορώντας την για μαξιμαλιστικές θέσεις και αδιαλλαξία. Περαιτέρω, οι επιδιώξεις τους ξεκινούν από ένα παράδοξο, αφού θεωρούν ότι το έδαφος που έκλεψαν τους ανήκει και χτίζουν επί τούτου. Εξ ου και η δήλωση ότι «η Τ/κ πλευρά θα δώσει έδαφος και οι Ε/κ θα επιστρέψουν τα δικαιώματα που άρπαξαν εδώ και 53 χρόνια από το κοινό κράτος». Λογικό. Να επιστρέφεις τα κλεμμένα για να πάρεις ανταλλάγματα. Αυτή δεν ήταν διαχρονικά η τουρκική πολιτική όμως; Αυτό δεν συμβαίνει και τώρα; Γιατί άλλωστε να αλλάξει όταν η πολιτική του κακού παιδιού αποβαίνει τρομερά κερδοφόρα;
Από την άλλη, δεν μας φθάνει που έχουμε μία κυβέρνηση επικινδύνως υποτελή, πρέπει να αντιμετωπίζουμε και την ανεπάρκεια διάφορων πολιτικών συνόλων, εφημερίδων και ηθελημένα εξαπατημένων συμπολιτών μας, που επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται το Κυπριακό ως ζήτημα μείζονος σημασίας. Τουτέστιν ως ζήτημα που άπτεται πολλών επιστημών και καθορίζεται από μία ποικιλία από συνεχώς μεταβαλλόμενες συνιστάμενες. Ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα οφείλει να τυγχάνει και της ανάλογης αντιμετώπισης. Τουναντίον, η εφημερίδα Πολίτης, όπως και ο Τάκης Χατζηδημητρίου και διάφοροι άλλοι «ενδοτικοί» και εραστές της όποιας λύσης, βλέπουν ως λόγους της αποτυχίας τα τερτίπια της Ελλάδας που εξόργισαν την Τουρκία τελευταία στιγμή, το διάλειμμα που χάλασε τη συζήτηση για το Εδαφικό όταν αυτή ευδοκιμούσε αλλά και την καλή διάθεση του Ακιντζί για λύση, οδηγώντας τον τελευταίο να αλλάξει στρατηγική. Ωραία λοιπόν. Το Κυπριακό, η στρατηγική που ακολουθεί ο Ερντογάν και ο Ακκιντζί, είναι τερτίπια και αποφάσεις τελευταίας στιγμής. Εξ ου και μεθοδευμένα τον τελευταίο καιρό, κατέληξε να αποκηρύσσει τη Συνθήκη της Λωζάνης προβάλλοντας ολοένα και πιο επεκτατικές επιδιώξεις. Το γεγονός ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταβλήθηκαν και δεν συνέφερε την Τουρκία μία άμεση λύση, αφού μακροπρόθεσμα ίσως διασφαλίσει πιο ευνοϊκούς όρους, είναι ήσσονος σημασίας.
Ας το παραδεχτούμε και ας αφήσουμε τις αυταπάτες. Μετά και το διάγγελμα του Προέδρου, διαφάνηκε ότι οι υποχωρήσεις ήταν ήδη εξωφρενικές. Χειρότερες και από τα χειρότερα σενάρια που κάναμε (επιστροφή μόνο 78000-90000 προσφύγων, ειδικό καθεστώς για τη Μόρφου, ακόμη και σταδιακή-μακροχρόνια αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων εάν δεν εμφανιζόταν ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας τελευταία στιγμή). Η πολιτική του ψευδοκράτους, σε πλήρη σύμπλευση με αυτήν της Τουρκίας, εδώ και χρόνια μας προϊδεάζει για τα αυτονόητα. Η τωρινή πολιτική πραγματικότητα, επίσης, μας φωνάζει να αλλάξουμε πλεύση και να μην πέσουμε στις παγίδες του νεοσουλτάνου και των αυλικών του. Τα «ρε Μουσταφά, κάτσε να τα βρούμε, αφού παίξουμε μία παρτίδα τάβλι» έχουν αποτύχει πλέον αποδεδειγμένα. Αλλαγή στρατηγικής χθες, όχι αύριο. Οι εξελίξεις το απαιτούν.
