Του Χρίστου Λοΐζου
Την αποχώρηση του 2016 και την έλευση του νέου χρόνου σηματοδότησαν κυρίως οι υποχωρήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας μετά το ναυάγιο στο Μοντ Πελεράν, η αποδοχή των Τουρκικών όρων στο δείπνο με τον Ακιντζί και η μετάβαση εν μέσω ασαφειών και αβεβαιότητας στη Γενεύη. Ωστόσο ένα θέμα που δυστυχώς αντιμετωπίστηκε με επιπολαιότητα από ένα μέρος της πολιτικής ηγεσίας αλλά και της κοινωνίας είναι η μείωση θητείας στην Εθνική Φρουρά. Ένα θέμα με άμεσες επιπτώσεις στις συνομιλίες και τις εξελίξεις στο Κυπριακό.
Ένας από τους κύριους ρόλους ενός στρατεύματος με αμυντικό ρόλο όπως η Εθνική Φρουρά είναι να παραμένει σε ετοιμότητα ώστε να αποθαρρύνει την επιθετικότητα της ήδη υπάρχουσας εχθρικής απειλής και οφείλει να προχωρεί σε κάθε δυνατή ενίσχυση και αναβάθμιση ώστε να γίνουν όσο το δυνατόν ευνοϊκότερα τα ισοζύγια δυνάμεων. Στην περίπτωση της Κύπρου όπου γίνονται διαπραγματευτικές προσπάθειες για επίλυση του προβλήματος Τουρκικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, η αναβάθμιση του επιπέδου του στρατού μας μπορεί να λειτουργήσει ως «όπλο» για την πολιτική ηγεσία που σε συνδυασμό με τη χάραξη μας εθνικής στρατηγικής να διεκδικήσει αποτελεσματικά τα δίκαια του λαού μας.
Η Εθνική Φρουρά μετά τη μείωση της θητείας και την απόλυση της παλαιάς σειράς τον Ιανουάριο, εκτός από τους Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς αποτελείται αποκλειστικά από τους Συμβασιούχους Οπλίτες και τους κληρωτούς οπλίτες που κατατάγηκαν το καλοκαίρι του 2016. Οι συμβασιούχοι οπλίτες είναι ένας θεσμός που πρώτη φορά δοκιμάζεται στην Εθνική Φρουρά και φυσικά η εφαρμογή του απαιτεί μεγάλες αλλαγές τόσο στις μονάδες όσο και στην εκπαίδευση και τον χαρακτήρα του στρατού. Κατατάγηκαν το Νοέμβριο και η εκπαίδευση τους κράτησε ενάμιση μήνα μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων. Ο ενάμιση μήνας εκπαίδευσης των ΣΥ.ΟΠ σίγουρα δεν έφτασε το επίπεδο που περιμένει κάποιος από έναν επαγγελματικό στρατό για να δικαιολογηθεί η πρόωρη απόλυση της παλαιότερης σειράς στους 18 μήνες. Οι κληρωτοί οπλίτες από τον Ιούλιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016 έχουν λάβει την εκπαίδευση κυρίως για παρέλαση και ορκωμοσία στα Κ.Ε.Ν, ακολούθως στις μονάδες τους όπου γίνεται μια βασική εκπαίδευση σχετικά με την ατομική τακτική του στρατιώτη, την ειδικότητα του, κάποιες βασικές αρχές μάχης σε συνδυασμό με την προσαρμογή του στην στρατιωτική ζωή και την μονάδα του. Και όπως ήταν αναμενόμενο η φετινή κατάταξη των 3000 ΣΥ.ΟΠ επισκίασε σε ένα βαθμό την εκπαίδευση των κληρωτών οπλιτών.
Είναι λοιπόν οι πρώτοι που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την οποιαδήποτε εχθρική πρόκληση και να φέρουν σε πέρας αποστολές που απαιτούν ετοιμότητα και γνώση των σχεδίων δράσης των μονάδων. Δεν έχουν λάβει μέρος στις μεγάλες ασκήσεις (ΝΙΚΗΤΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΑ, ΕΡΜΗΣ κλπ) ούτε στις ασκήσεις που διεξάγουν οι μονάδες από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο (ούτε λόγος για την άσκηση ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ που κατήργησε η κυβέρνηση Χριστόφια και δεν επανέφερε η κυβέρνηση Αναστασιάδη). Η προηγούμενη θητεία των ΣΥ.ΟΠ σίγουρα βοήθησε στον εγκλιματισμό και την εκπαίδευση τους όμως τώρα θα αναλάβουν νέα και πιο απαιτητικά καθήκοντα ως επαγγελματίες. Η συνολική εμπειρία άρα των οπλιτών μέχρι την πρόωρη απόλυση της προηγούμενης σειράς ανέρχεται μόλις σε 5 μήνες για τους κληρωτούς και 2 μήνες για τους συμβασιούχους συμπεριλαμβανομένων των διακοπών. Την ευθύνη για αυτό φέρoυν αποκλειστικά οι κυβερνώντες που μείωσαν τη θητεία πριν φτάσουν οι οπλίτες τα αναμενόμενα επίπεδα, υποβαθμίζοντας την μαχητική ικανότητα της Εθνικής Φρουράς μπροστά στον ήδη αριθμητικά υπέρτερο Τουρκικό κατοχικό στρατό.
Ο στρατός σίγουρα χρειάζεται και επαγγελματίες. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται σταδιακά και βάσει σχεδίου ώστε οι οπλίτες αυτοί να φτάνουν σε αναμενόμενα επίπεδα μαχητικής ικανότητας χωρίς να γίνονται πειραματισμοί που υποβαθμίζουν το στράτευμα εν μέσω κατοχής. Η εκπαίδευσή τους οφείλει να είναι μεγαλύτερη και σε υψηλότερα επίπεδα από την εκπαίδευση ενός κληρωτού. Αν δεν φτάσουμε στα αναμενόμενα αποτελέσματα οποιαδήποτε μείωση της θητείας μονάχα πλήττει το επίπεδο και την ικανότητα του στρατεύματος.
Τα στελέχη και οι οπλίτες της Εθνικής Φρουράς βέβαια παρά την εγκληματική αδιαφορία και ψηφοθηρία της πολιτικής ηγεσίας, όταν χρειαστεί θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα του καθήκοντος. Όπως ακριβώς οι ηρωικοί καταδρομείς της 31 Μ.Κ το 1964 στο Λωρόβουνο όπου παρά την ελάχιστη εκπαίδευση (ένας από τους τρεις Λ.Κ δεν έκανε καν βολή) έφεραν την αποστολή τους εις πέρας. Η ιστορία μας όμως δεν έχει να επιδείξει μόνο ηρωισμούς σε μάχες. Μας δίδαξε πως κάθε δική μας υποχώρηση, ειδικά σε θέματα άμυνας, τρέφει την επεκτατικότητα των Τούρκων. Ενδεικτικά να θυμηθούμε πως αμέσως μετά την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967 οι Τούρκοι προχώρησαν σε μονομερή ανακήρυξη της Προσωρινής Τουρκοκυπριακής Διοίκησης (ΠΤΔ) στους θύλακες (η ΠΤΔ αναφέρεται σε Τουρκικές πηγές ως το πρώτο βήμα προς την Ομοσπονδία).
Η διάσκεψη της Γενεύης συνέπεσε με την μείωση θητείας και την υποβάθμιση του στρατεύματος. Τυχαία ή όχι, αυτός ο αρνητικός συνδυασμός έπρεπε να αποφευχθεί από την κυβέρνηση. Η αναβάθμιση της αποτρεπτικής ικανότητας του στρατού μας οφείλει να είναι προτεραιότητα των κυβερνώντων και απαίτηση από τον ίδιο το λαό. Η υποβάθμιση του επιπέδου της άμυνας από την πολιτική ηγεσία σε συνδυασμό με την απουσία στρατηγικής έχει ως επακόλουθο συνεχιζόμενες υποχωρήσεις και διολίσθηση της πλευράς μας στις Τουρκικές θέσεις. Ψηφοθηρικά παιχνίδια λοιπόν ειδικά με την άμυνα, δεν ανεχόμαστε.
