You are here
Home > ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ > ΔΑΦΑ (ΤΑΠ) και Κύπρος

ΔΑΦΑ (ΤΑΠ) και Κύπρος

Του Ανδρέα Γεωργιάδη*

Πρό ημερών, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, με περισσή υπερηφάνεια και εμφανή τη χαρά στο πρόσωπό του, ανακοίνωσε από την πρωτεύουσα της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη, τη δημιουργία του «Διαδριατικού Αγωγού Φυσικού Αερίου (ΔΑΦΑ)» (ΤΑΠ) που θα εκκινήσει τη λειτουργία του επίσημα το 2019–2020. Μέσω αυτού του τεραστίου οικονομικά εγχειρήματος, η Ελλάδα, καθώς ειπώθηκε, θα τροφοδοτείται με φυσικό αέριο (που θα εκκινεί πρωτίστως από το Αζερμπαϊτζάν και θα μεταφέρεται στη Γεωργία και από τη Γεωργία στην Τουρκία και από εκεί σε εμάς και έπειτα στην Αλβανία), δυνάμενη να καλύψει τοιουτοτρόπως τις ενεργειακές της ανάγκες.

Μέχρις εδώ όλα καλά. Ας μελετήσουμε βέβαια, τα βαθύτερα γεωπολιτικά δεδομένα που υποβόσκουν κάτω από αυτή τη φαινομενικά θετική εξέλιξη.

Εν αρχή, ας λάβουμε μία μία τις χώρες με τις οποίες το ελληνικό κράτος συναίνεσε (ήδη από το 2013 και επί κυβερνήσεως Αντώνη Σαμαρά και Βαγγέλη Βενιζέλου) στη δημιουργία του εν λόγω αγωγού:

  1. Αζερμπαϊτζάν: Ένα αμιγώς (πλέον) τουρκικό (ή έστω τουρκογενές κράτος) το οποίο παραβιάζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όλων του σχεδόν των πολιτών. Μία στυγνή δικτατορία στο πρόσωπο του Ιλχάμ Αλίγιεφ, του μυστακοφόρου εγκαθέτου του Ερντογάν στο κράτος της Κασπίας, συνεχιστή της βάρβαρης δικτατορίας που ο πατέρας του, Χεϊντάρ Αλίγιεφ, είχε εγκαταστήσει στο Αζερμπαϊτζάν, αφού με πραξικόπημα με τη στήριξη των Γκρίζων Λύκων (Ülkü Ocakları που στα ελληνικά μπορεί να μεταφρασθεί ως «Εστίες Ιδεώδους»), είχε εκδιώξει το 1993, τον εκλεγμένο μεν πρόεδρο (αλλά και αυτόν τότε εγκάθετο των Γκρίζων Λύκων), Αμπντουλφάζ Ελτσί-Μπεή (Ο τότε πρόεδρος Ελτσί-Μπέη, ενώ είχε αρχικά τη στήριξη των Γκρίζων Λύκων, μεταγενέστερα, λόγω της κακής οικονομικής πολιτικής που άσκησε και των συνεχών στρατιωτικών απωλειών των Αζέρων στρατιωτών στο μέτωπο του Αρτσάχ λόγω του νικηφόρου έπους της απελευθέρωσης της αρχέγονης αρμενικής περιοχής από τον αρμενικό εθνικοαπελευθερωτικό στρατό, έγινε σιγά-σιγά ανεπιθύμητος για το τουρκικό βαθύ κράτος). Επιπλέον, με τον βάρβαρο οικονομικό και ενεργειακό αποκλεισμό που επιβάλλουν στους γείτονές τους Αρμενίους, ήδη από το 1994 (όταν ο εθνικοαπελευεθρωτικός αγώνας των Αρμενίων έναντι της αζερικής βάρβαρης εκπόρθησης του Αρτσάχ εστέφθη με επιτυχία) και μαζί με τις πρόσφατες πολεμικές ενέργειες έναντι των Αρμενίων γηγενών του Αρτσάχ, οι Αζέροι, καθιστούν εαυτόν ένα ακραιφνώς πολεμοχαρές και επιθετικό κράτος που αρνείται να δεί τις ιστορικές πραγματικότητες και αλήθειες και συμπεριφέρεται –ας μου επιτραπεί- ως ο νταβατζής των Τούρκων στην Κασπία.
  1. Τουρκία: Ο μέγας δάσκαλος του Γένους Νεοκλής Σαρρής είχε εύστοχα εκφράσει πρώτος το ρηθέν ότι: «Η Τουρκία δεν έχει ιστορία, έχει μόνο ποινικό μητρώο». Η Ελλάδα εθελουσίως συνεργάζεται με τη χώρα αυτή, η οποία επί ένα και πλέον αιώνα (ως Οσμανική αυτοκρατορία πρίν, ως Τουρκία από το 1923 και εντεύθεν), προβαίνει στις βαρβαρότερες και αγριότερες πράξεις έναντι των Ελλήνων όπου αυτοί κι αν ευρίσκονται, είτε στον Πόντο, είτε στη Μικρά Ασία, είτε στην Κωνσταντινούπολη, είτε στην Ίμβρο και την Τένεδο, είτε στην πολύπαθη Κύπρο. Σήμερα, που η Τουρκία κατέχει παράνομα το 36,7% ελληνικού εδάφους στην Κύπρο, που συστηματικά και αδιάκοπα συνεχίζει την πολιτική αφελληνισμού της αρχαίας ελληνικής νήσου μέσω της εγκατάστασης Τούρκων κουβαλητών εποίκων, ακραιφνών και φανατισμένων ισλαμιστών στα κατεχόμενα εδάφη και που διατηρεί έναν πάνοπλο και σε επιθετική διάταξη στρατό των 45.000 – 50.000 ανδρών, δεν νομίζω να καθίσταται αυτή η κατάσταση λόγος για να προβεί η μητέρα πατρίδα διά του ΤΑΠ, σε υποβάθμιση της στρατηγικής της θέσης και σε απεμπόλιση των δικαιωμάτων της, δια του να εκλιπαρεί τους Τούρκους σε οικονομική συνεργασία. Ας μην ξεχνάμε δε, ότι η Ελλάδα, δυστυχώς, παραμένει αδρανής μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην Κύπρο, με πρώτες βέβαια τις ενδοκοινοτικές συνομιλίες για την (διά)λυση του Κυπριακού στη βάση μιας κίβδηλης και βέβηλης λύσης του ντεϊτονικού Διζωνισμού και Κοινοτισμού, στις οποίες ο φερόμενος ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης (διαπρύσιος κήρυκας του Σχεδίου Ανάν), πρωτοστατεί.

 

  1. Αλβανία: Η γείτονα χώρα, έχει από της συστάσεώς της καταβάλει τη μέγιστη των προσπαθειών με σκοπό να εξοντώσει οτιδήποτε ελληνικό μπορεί να ζεί στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου και της Χειμάρρας. Οι Έλληνες που κατοικούν στις περιοχές που κάποτε ο Έλληνας βασιλέας Πύρρος διαφέντευε, ήδη από το 1913, έχουν υποστεί συστηματικούς διωγμούς, εθνοκαθάρσεις και καταπάτηση των βασικών ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων από το αλβανικό κράτος. Η σημερινή δε, σοσιαλιστική κατά τα άλλα κυβέρνηση Ράμα, άξια συνεχιστής των Μπαλί Κομπετάρ (των υπερεθνικιστών και ρατσιστών παραστρατιωτικών μονάδων που δρούσαν στην περιοχή την περίοδο 1942 – 1944, και έσφαζαν στην κυριολεξία τους Έλληνες αντάρτες της ΜΑΒΗ, δρώντας ως οι στρατιωτικοί βραχίονες των Γερμανών και Ιταλών κατακτητών στην περιοχή) και των Τσάμηδων συνεργατών των κατακτητών, προβαίνει σε βάρβαρες πράξεις έναντι των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και της Χειμάρρας, όπως να μην τους επιτρέπει να εορτάζουν τα Χριστούγεννα, αποκόπτοντας την ηλεκτροδότηση σε όλα τα ελληνικά νοικοκυριά. Ας μη λησμονούμε δε, ότι πρόσφατα ένας Έλληνας Χειμαρριώτης, ο ηρωικός Αριστοτέλης Γκούμας, βρήκε οικτρό θάνατο το 2010, όταν η αλβανική μαφία και το αλβανικό βαθύ κράτος, τον φόνευσαν περνώντας πολλές φορές με το αυτοκίνητο πάνω από το σώμα του, για να βεβαιωθούν ότι ήταν νεκρός. Η αιτία της δολοφονίας του; Ότι μιλούσε ελληνικά και δήλωνε ότι δεν είναι Αλβανός αλλά Έλληνας.

Μέχρι εδώ, νομίζω ότι συνάδουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους η μητέρα πατρίδα δεν πρέπει να προβεί σε συνεργασία με τα προαναφερθέντα κράτη και τα οποία δεν έχουν κανένα λόγο να αφήσουν την Ελλάδα να ανθίσει οικονομικά, αφού μέσα στην πολιτική τους δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα υπάρχει η έστω παραμικρή θέληση είτε των Αζέρων – Τούρκων, είτε των Αλβανών, για οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας, πράγμα που θα τους υποβαθμίσει στρατιωτικοπολιτικά.

Ας θυμηθούμε την υπόθεση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Η υλοποίησή του θα έδινε τη δυνατότητα στην Ελλάδα της γεωπολιτικής αυτονόμησης από το τουρκικό άρμα και της συνεργασίας με τη Ρωσία. Βέβαια, η Βουλγαρία, προσδενόμενη στο αμερικανικό άρμα το ακύρωσε.

Γεννάται όμως ένα ερώτημα από την πιο πάνω οικονομική φαινομενικά συνεργασία: Ποίος ο αντίκτυπος της ελλαδοτουρκικής ενεργειακής συνεργασίας στη λύση του Κυπριακού; Και μήπως ο αντίκτυπος αυτός δημιουργήσει τετελεσμένα όσον αφορά στη λύση και στη διαπλοκή αυτής της λύσης με το κυπριακό φυσικό αέριο;

Ταπεινή άποψη του γράφοντος αποτελεί το ότι σε περίπτωση πραγματικής υλοποίησης της συμφωνίας που περιπλέκει και άλλο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η Ελλάδα θα προσδεθεί στο άρμα της Τουρκίας. Η ελληνοτουρκική σχέση θα πάρει πάλι χαρακτήρα κάθετης διαστρωμάτωσης και όχι οριζόντιας, όπως ο μέγας κοινωνιολόγος Μάξ Βέμπερ είχε πεί. Με μια Ελλάδα παραπαίουσα, οικονομικά και πολιτικά ασταθή, η Τουρκία θα έχει το πάνω χέρι και θα ελέγχει τα πάντα. Όταν ο αγωγός αποτελέσει γεωπολιτική πραγματικότητα, η Τουρκία, με το θράσος που τη διακατέχει, θα επιμένει να αποτελέσει ο ΤΑΠ πολιτικό και ενεργειακό προηγούμενο. Συνεπώς, το θείο δώρο των υδρογονανθράκων που ανευρέθη στην κυπριακή ΑΟΖ, θα τύχει μιας τέτοιας τρομακτικής απεμπόλισης, και πολύ φοβούμαι ότι λόγω της δουλοφροσύνης της ελληνικής-κυπριακής και ελλαδικής πλευράς, ένας αγωγός Κύπρου–Τουρκίας θα είναι ένας πραγματικός και άμεσος κίνδυνος.

Λύση στην πιο πάνω εμπλοκή αποτελεί η ενότητα, πολιτειακή και πολιτισμική του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο. Η συνεννόηση ελλαδικών και κυπριακών ηγεσιών είναι επιβεβλημένη, στον βαθμό βέβαια που η ελληνόφωνη και νεοκυπριακή αστική μεταπρατική τάξη καταλάβει ότι θα διαλυθεί και η ίδια στην περίπτωση της κυπριακής καταστροφής.

Προτείνεται ως αντίβαρο, η άμεση, ηχηρή και σοβαρή εμπλοκή του ρωσικού παράγοντος στη διαδικασία λύσης του Κυπριακού αλλά και στη διαδικασία ενεργειακής στήριξης Ελλάδος τε και Κύπρου (Βλέπε ήδη από το 1964, τα άρθρα του ιεράρχη της κυπριακής ιστοριογραφίας, αειμνήστου Κώστα Π. Κύρρη, Να φωνάξωμεν επιτέλους την Ρωσσίαν, γιατί περιμένουμε ακόμη, Κύπριος Πατριώτης, Λευκωσία, 1964).

Και κάτι τελευταίο: Σήμερα τιμάται η μνήμη των 353.000 Ελλήνων του Πόντου που ο Κεμάλ, ως λιποτάκτης του οσμανικού στρατού, γενοκτόνησε και κατέσφαξε… Οι Έλληνες του Πόντου κατάφεραν, παρ’ όλη τη γενοκτονία στην οποία προέβη ο Κεμαλισμός εναντίον τους, να ριζώσουν στην Αττική και Ελλαδική γή, διατηρώντας άσβεστη τη μνήμη των πατρογονικών εστιών τους. Εστιών ελληνικών ήδη από τον δεύτερο ελλαδικό αποικισμό του 800 – 600 π.Χ. Ο Πόντος ζεί μέσα μας, μέσα στις λεύτερες ελληνικές συνειδήσεις. Η διεθνής κοινότητα οφείλει στον εαυτό της να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Οι 353.000 Έλληνες θύματα του Κεμάλ ζητούν δικαίωση… Καμία Ρεπούση, κανείς Φίλης και κανείς άλλος υπηρέτης και του κεμαλισμού και του τουρκικού βαθέος κράτους δεν μπορεί να το αμφισβητεί…

Κύπρος και Πόντος, βίοι παράλληλοι…

Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι…

*Αθήνα, 19/5/2016

Top