Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Κ.Π. Καβάφης
Την ώρα που η τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Ντιαλόγκ» δημοσίευε ότι ο Μουσταφά Ακιντζί ενημέρωσε την ψευδοβουλή ότι έναντι του αιτήματος των Ε/κ για αποχώρηση του τουρκικού στρατού και άρσης των εγγυήσεων, διαμορφώθηκε μια αντιπρόταση, «με τη στήριξη των ΗΠΑ», που επαναλαμβάνει τη θέση πως η Τουρκία θα είναι εγγυήτρια μόνο του «τ/κ συνιστώντος κρατιδίου», η «πραγματική» βουλή των αντιπροσώπων απέρριπτε κατά πλειοψηφία αίτημα για ψήφισμα που περιλάμβανε απαίτηση προς τον Πρόεδρο Αναστασιάδη «όπως συνεχίσει να επιδιώκει λύση του Κυπριακού που να μην επιτρέπει τη συνέχιση των εγγυήσεων ή να περιλαμβάνει ξένες εγγυήσεις ή να επιτρέπει την παρουσία ξένων στρατευμάτων».
Ως ήταν φυσικό, εναντίον του ψηφίσματος με τη διαδικασία του κατεπείγοντος τάχθηκαν 28 παρόντες βουλευτές του κυβερνώντος Δημοκρατικού Συναγερμού και του συμπολιτευόμενου ΑΚΕΛ, ενώ υπέρ οι 21 παρόντες βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αν και το ψήφισμα παραπέμφθηκε προς συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, γεννιέται η εξής απορία: Είναι θεμιτό η βουλή των αντιπροσώπων των Ελληνοκυπρίων να απορρίπτει τόσο ξεκάθαρα την κατάθεση ψηφισμάτων, τα οποία απαιτούν την αποπομπή των αιτιών που μας άφησαν μισούς; Έχουν απάντηση στην Πινδάρου και στην Εζεκία Παπαϊωάννου;
Βέβαια, το ξαναγράψαμε: Εάν η τουρκική πλευρά, ο κατοχικός ηγέτης και η Άγκυρα, πετύχουν μια συμφωνία με σαφείς διαχωριστικούς όρους (ό,τι προϋποθέτει η ΔΔΟ δηλαδή), η Τουρκία δεν θα έχει ανάγκη τις εγγυήσεις. Αυτό όμως, δεν δικαιολογεί τις ψήφους των βουλευτών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων και ειδικότερα τις «συνδικαλιστικές» αράδες του Αβέρωφ Νεοφύτου. Όπως είπε, «δεν δεχόμαστε εγγυήσεις από τρίτες χώρες ούτε και ξένους στρατούς», αλλά, δήθεν, διαφώνησε με την έγκριση του ψηφίσματος επειδή θεωρεί «όλα τα ζητήματα εξίσου σημαντικά». Ενώ ο Άντρος Κυπριανού, ο οποίος λησμόνησε τον φανταστικό Δημήτρη Χριστόφια και τον «αγώνα» του για κατάργηση των εγγυήσεων, δήλωσε ότι «αντιλαμβάνονται» πως χρειάζεται ένα σύστημα ασφάλειας, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη «λύση», που δεν μπορεί να είναι νατοϊκό ή να εφαρμόζεται από τον τουρκικό στρατό. Κι εμείς, το αφελές πλήθος, αρνούμαστε να δεχτούμε αυτά τα… αερολογήματα.
Εκείνο που, πράγματι, παραμείνει αιωρούμενο είναι το γιατί ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ δεν υπερψήφισαν το αίτημα για ένα τόσο απλό και «καθαρό» ψήφισμα, που… απλώς θα έστελνε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μήνυμα για λύση που να μην επιτρέπει συνέχιση εγγυήσεων, νέες εγγυήσεις ή παραμονή ξένων στρατευμάτων και δη των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων. Για να μη θυμώσει ο Μουσταφά Ακιντζί, άραγε; Ή γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα και τα στελέχη τους έχουν εμφυσήσει τόσο βαθιά στον «οδυνηρό συμβιβασμό» που τρέμουν στην ιδέα αποχώρησης και του τελευταίου Τούρκου στρατιώτη; Άραγε. Είναι, μάλλον, τόσο πολλή η μέθη (σε σημείο μη επιστροφής, που λέει κι ο ΟΗΕ) που δεν επιτρέπει στους ηγετίσκους του ΔΗΣΑΚΕΛ να δουν τα πράγματα νηφάλια. Και για τούτο προτιμούν να δίνουν την εντύπωση ότι θέλουν εγγυήσεις και ξένα στρατεύματα, παρά να χαλάσουν το «καλό κλίμα» και να κακοφανίσουν τον κατοχικό ηγέτη. Περί αυτού πρόκειται. Προτιμούν να δημιουργούν τετελεσμένα και κακές διαβολικές εντυπώσεις («η βουλή ψήφισε εναντίον της κατάργησης των εγγυήσεων και της αποχώρησης του κατοχικού στρατού») για να διατηρήσουν εν ζωή το καταραμένο κωματώδες «μομέντουμ», παρά να παλέψουν ουσιαστικά για τα δίκαια του λαού που υποτίθεται εκπροσωπούν. Τι περιμένουμε, όμως, παραφράζοντας τον Μηχανικό, από ανθρώπους που δεν έχυσαν ούτε ρανίδα του αίματός τους για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου; Οδυνηρούς συμβιβασμούς. Κι ας καρτερά η κοπελιά να αναστηθεί στο κατεχόμενο σπίτι της μάνας της. Εμείς θα περπατήσουμε ως εκεί, όχι οι νεοραγιάδες…
«Τι περιμένεις από ανθρώπους
που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους
και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους.
Απαθώς
τότε
κι απαθώς
σήμερα
ζητάνε απλώς
διαζύγιο.
Τέτοιοι ρουφιάνοι
δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε».
