Του Ανδρέα Χριστοφή

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης σε πρόσφατη εκδήλωση ε/κ και τ/κ συντεχνιών αναφέρθηκε στην ανάγκη «αναγνώρισης των ιστορικών πραγματικοτήτων» ως προϋπόθεση για εξεύρεση μιας λύσης στο Κυπριακό. Με αυτήν τη δήλωση, βέβαια, εννοούσε την εκ μέρους του κυπριακού Ελληνισμού αποδοχή της διαίρεσης που προκλήθηκε από την τουρκική εισβολή και κατοχή του 1974, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, μέσω της ΔΔΟ. Η πιο πάνω άποψη του προέδρου δυστυχώς δεν λέχθηκε εν τη ρύμη του λόγου ούτε αποτελεί μεμονωμένη δήλωση, αλλά υποστηρίζεται από μεγάλο μέρος της κυπριακής πολιτικής ελίτ. Μαζί με αυτήν, οι σκληροί θιασώτες της διζωνικής θεωρούν ότι οι ίδιοι ακολουθούν μια πολιτική ρεαλισμού, ενώ οι διαφωνούντες χαρακτηρίζονται και αντιμετωπίζονται στην καλύτερη ως αιθεροβάμονες, αφού δήθεν δεν αποδέχονται τα επί του εδάφους δεδομένα.

Είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Δεν είναι αισχρό να ζητάς από έναν λαό να αναγνωρίσει ότι η κατοχή του 37% του εδάφους της πατρίδας του από την Τουρκία είναι νόμιμη και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας λύσης; Δηλαδή για να λυθεί το Κυπριακό πρέπει να αναγνωριστεί το δίκαιο της κατοχής και μετά με κάποιον τρόπο να  αμβλυνθούν (αν και εφόσον) ορισμένα σημεία της όπως η επιστροφή εδαφών; Είναι δεδομένο ότι οι ιστορικές πραγματικότητες έχουν παρερμηνευθεί.

Για όποιον δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, ιστορική πραγματικότητα είναι η παράνομη και βάρβαρη τουρκική εισβολή. Ιστορική πραγματικότητα είναι η παράνομη και άδικη συνεχιζόμενη στρατιωτική κατοχή. Ιστορική πραγματικότητα είναι ο εποικισμός των κατεχομένων. Ιστορική πραγματικότητα είναι η προσφυγοποίηση μεγάλου μέρους του κυπριακού Ελληνισμού. Ιστορική πραγματικότητα είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των σκλαβωμένων Καρπασιτών. Ιστορική πραγματικότητα είναι η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας και δη στη νεοοθωμανική της εκδοχή. Ιστορική πραγματικότητα είναι η μη εφαρμογή του δίκαιου πολιτικού αιτήματος της αυτοδιάθεσης ενός λαού.

Έχουν το θάρρος τουλάχιστον να παραδεχτούν ότι αυτές είναι οι ιστορικές πραγματικότητες;