Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Σ’ ένα σεντόνι
που αίμα ιδρώνει,
λοιπόν αν δεν προσαρμοστείς
βγαίνει ο κακός ειρηνιστής
απ’ τη μικρή σου οθόνη
και σε σκοτώνει
και σε σκοτώνει
μες στο σαλόνι.

«Η κυρία Νούλαντ», έγραφε σε απειλητική ανακοίνωσή του το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, «θα ταξιδέψει στις 18 Απριλίου στη Λευκωσία, όπου θα συναντηθεί με αξιωματούχους της κυπριακής κυβέρνησης, για να συζητήσουν την περαιτέρω προώθηση των κυπροαμερικανικών σχέσεων καθώς και περιφερειακά ζητήματα. Θα συναντηθεί επίσης με τους ηγέτες των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων για να μεταφέρει τη συνεχή αμερικανική υποστήριξη σε μια ακριβοδίκαιη και διαρκή διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος, μέσω της διαδικασίας υπό τη διευκόλυνση της αποστολής καλών υπηρεσιών του ΓΓ του ΟΗΕ».

Της επίσκεψης Νούλαντ (η προηγούμενη ήταν στις παραμονές του αλήστου μνήμης κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη-Έρογλου τον Φεβρουάριο του 2014) προηγήθηκε μια «τιτανομαχία» μεταξύ Αβέρωφ Νεοφύτου και Άντρου Κυπριανού. Οι δύο μεγάλοι άνδρες συζητούσαν το βράδυ της Δευτέρας στο Μέγκα για πολλά θέματα, καθώς και για τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Παρά την προσπάθειά τους να διαφωνήσουν (εν όψει εκλογών), εν τούτοις αρνήθηκαν (με ένα στόμα και μια φωνή σχεδόν) ότι δημιούργησαν πλαστές προσδοκίες μετά την «εκλογή» Μουσταφά Ακιντζί στα κατεχόμενα. Αρνούνται, ακόμα, ότι οι ίδιοι «στέλνουν» τους ξένους αξιωματούχους στο παράνομο προεδρικό της κατεχόμενης Λευκωσίας.

Επέμειναν δε, θυμίζοντας τους Στάτλερ και Ουώλντορφ του «Μάπετ Σόου» και κουνώντας τα κεφάλια ταυτοχρόνως, πως δεν έπρεπε να γκρινιάζουμε για τη λαιμαργία του κατοχικού ηγέτη γιατί «είναι Τουρκοκύπριος ηγέτης και προστατεύει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων». Λες και για αυτό αντιδρούμε στα παραληρήματά του περί Μόρφου, περιουσιακών και πληθυσμιακών πλειοψηφιών, εγγυήσεων, εκ περιτροπής προεδρίας και άλλων φύσει τουρκικών (και όχι τ/κ) αξιώσεων. Λες και για αυτό αντιδρούμε όταν υπογράφει συλλήβδην συμφωνίες με την Άγκυρα, μέσω μιας διαπραγμάτευσης για τη διευθέτηση τάχα του Κυπριακού. Κατά τα άλλα, οι γέροι του Μάπετ Σόου (μεταμφιεσμένοι σε Πρόεδρο του ΔΗΣΥ και ΓΓ του ΑΚΕΛ) κατέκριναν σχεδόν τους πάντες διότι καρτερούν στη γωνία τον Ακιντζί «επειδή νόμισαν πως είναι Ελληνοκύπριος». Εξαιρετική ανάλυση.

Κι ούτε μια συγγνώμη, έστω προς τους ψηφοφόρους τους, για τις προσδοκίες που δημιούργησαν (και) οι ίδιοι. Μιλούσαν για «λύση» (ό,τι κι αν σημαίνει πλέον αυτό) ακόμα και πέρσι το καλοκαίρι. Αλλά, πώς να ζητήσουν συγγνώμη όταν ολόκληρες ΗΠΑ «σιγοντάρουν» ένα «μομέντουμ» που ουδεμία σχέση έχει με την «ακριβοδίκαιη και διαρκή διευθέτηση» για την οποία στέλνουν τη Βικτώρια Νούλαντ στο νησί; Πώς να διατηρήσουν σοβαρότητα οι ηγέτες του ΔΗΣΑΚΕΛ όταν ολόκληρο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, συνεχίζοντας το επεισόδιο του Μάπετ Σόου, ανακοινώνει: «Η Βοηθός Γραμματέας Νούλαντ ανυπομονεί να επιστρέψει στην Κύπρο για να συναντηθεί με τον Πρόεδρο, Νίκο Αναστασιάδη, τον κ. Μουσταφά Ακιντζί και τον Ειδικό Σύμβουλο του ΓΓ του ΟΗΕ για την Κύπρο, Έσπεν Μπαρθ Άιντα, προκειμένου να ακούσει για πρόοδο στις συνομιλίες για την επίλυση της μακροχρόνιας διαίρεσης του νησιού και να συζητήσουν διμερή ζητήματα»; Ανυπομονεί, γράφουν. Με τις κάλτσες κοιμάται. Σαν τον Κέρι πριν την επίσκεψη στη Χιροσίμα.

Κουβέντα για την τουρκική κατοχή το ευθύ Στέιτ Ντιπάρτμεντ, κουβέντα για την κατοχή και οι επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων της Κύπρου. Κατά τα άλλα, η αμερικανική κυβέρνηση «επενδύει στην καλή χημεία που υπάρχει μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί», ενώ επιμένει ότι «ως μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, η Κύπρος θα είναι ένας φάρος σταθερότητας και ένα μοντέλο συμφιλίωσης σε αυτή την ασταθή περιοχή». Το καλό μας θέλουν, για πολλοστή φορά στην ιστορία. Για αυτό «υπενθυμίζουν» στην ανακοίνωσή τους ότι η κ. Νούλαντ θα επισκεφθεί και την Άγκυρα (ξανά) περί τα τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου. Για να διατρανώσει τη θέληση για τερματισμό της μακροχρόνιας διαίρεσης και όχι της τουρκικής κατοχής. Για να δώσει στους Τούρκους να καταλάβουν ότι πρέπει να ξεκουμπιστούν από την Κύπρο, δεν νομίζουμε. Άλλωστε, οι ηγετίσκοι του ΔΗΣΑΚΕΛ προωθούν την «καλή θέληση» της Άγκυρας, του Ερντογάν, του Νταβούτογλου και του Ακιντζί. «Τι περιμένετε», μας ρωτούν για τον τελευταίο, «είναι ηγέτης των Τουρκοκυπρίων». Εμείς τι περιμένουμε; Εμείς, απλώς, καθισμένοι πλέον στις θέσεις των σοφών πια γέρων του Μάπετ Σόου επαναλαμβάνουμε τον διάλογο: «Πάνω που νομίζεις ότι αυτό το σόου είναι τραγικό, κάτι εκπληκτικό συμβαίνει». (Ουώλντορφ) / «Τι;» (Στάτλερ) / «Τελειώνει». (Ουώλντορφ). Θα πέσει ποτέ η αυλαία του σόου που ξεκίνησε πέρσι τον Μάη ή θα συνεχιστεί μέχρι την «εκλογή» ενός τρίτου Ακιντζί; «Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου»…