Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Σκληροί καιροί μες στη φωτιά
εφτά καημοί πληγές εφτά.
Κι εγώ κρατώ κλαδί ελιάς
κι εσύ να κλαίς σαν με κοιτάς.
Σ. ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ
Μέσα στην «παράκρουση» ορισμένων, που προσπαθούν να κατακρεουργήσουν (όχι μόνο να υποτιμήσουν) τη νοημοσύνη των πολιτών (γιατί τάχα η λύση είναι έξω απ’ την πόρτα μας), υπάρχει και μια περίεργη άποψη που έχει να κάνει με τη θέληση της Τουρκίας για λύση. Έλεγε, ας πούμε, προχθές ο Νίκος Τορναρίτης πως η Τουρκία «στέλνει θετικά μηνύματα», χωρίς βέβαια να αποσαφηνίζει τι λένε αυτά τα μηνύματα και για ποιον είναι θετικά. Άλλωστε, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ είναι στέλεχος μιας εκστρατείας που εργάζεται για να μετατραπεί η Τουρκία από θύτη σε ισότιμο συνομιλητή (αν όχι σε θύμα της κατάστασης). Όντως, εδώ και χρόνια, η κατοχική χώρα στέλνει μηνύματα τα οποία αποδεικνύουν ότι θέλει «λύση», αλλά κομμένη και ραμμένη στα δικά της μέτρα, υπό τον μανδύα πάντα μιας «ονειρικής» διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που θα επικυρώσει την κυριαρχία της σε ολόκληρο το νησί.
Είναι εξόφθαλμο το γεγονός ότι η τουρκική πλευρά μόνο βήματα μπροστά κάνει στις απαιτήσεις της, την ώρα που η δική μας ηγεσία υπαναχωρεί σε ζητήματα επιβίωσης κι ας λέει ο Νίκος Χριστοδουλίδης, κυβερνητικός εκπρόσωπος του Προέδρου Αναστασιάδη, πως «δεν τίθεται θέμα εγγυημένων πλειοψηφιών, είτε στο θέμα των περιουσιών είτε στο θέμα του πληθυσμού». Η Άγκυρα θέλει «λύση» που να αναβαθμίζει το ψευδοκράτος, να την καθιστά κυρίαρχη στον βορρά και συγκυρίαρχη στον νότο, «λύση» που να θέτει σε «νόμιμη» τουρκική ομηρία τους Ελληνοκύπριους. Κι αυτό μπορεί να το υλοποιήσει μια σαθρή διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, ό,τι κι αν σημειώνουν οι «εραστές» της, με ή χωρίς άμεσες εγγυήσεις.
Όπως αναφέρει ο Κώστας Βενιζέλος στον Φιλελεύθερο της Δευτέρας, ο Μουσταφά Ακιντζί έχει στα χέρια του δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν στα κατεχόμενα και ενισχύουν τις διαχρονικές θέσεις της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος. Αυτές οι τουρκικές αξιώσεις, που κάποιοι τις παρουσιάζουν ως «νίκη» της δικής μας πλευράς, θυμίζοντας το «Νενικήκαμεν» του Προέδρου Μακαρίου μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, αποδεικνύουν ότι αν υπάρξει «νέα Κύπρος», μετά τις υπό εξέλιξη συνομιλίες Αναστασιάδη-Ακιντζί, θα βρεθούμε μπροστά σε μια κατάσταση άνευ προηγουμένου, με ένα μουδιασμένο δικέφαλο κράτος, του οποίου η μια κεφαλή θα είναι νόμιμα πια προτεκτοράτο της Τουρκίας, ενώ η άλλη θα φυτοζωεί υπό τις απειλές μιας χώρας υπό ένταξη στην ΕΕ.
Καταρχάς, η τουρκική πλευρά, διά στόματος πάντα του Μουσταφά Ακιντζί, αλλά και του Οζντίλ Ναμί (λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις έρευνες κοινής γνώμης), θέλει τις λιγότερες εδαφικές αναπροσαρμογές. Θεωρεί πως από τις επιστροφές Ελληνοκυπρίων στο τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο «θα πρέπει να επηρεαστούν όσο λιγότερο γίνεται σημερινοί χρήστες», όπως σημειώνει ο «Φ». Ο κ. Ακιντζί υποστηρίζει πως σε εκείνους τους Ε/κ μπορεί να δοθεί χαλίτικη γη, όμως επιμένει σε περιουσιακές και πληθυσμιακές πλειοψηφίες στο κρατίδιό του, κάτι που αναδεικνύεται και από τη στάση του επί του εδαφικού. Αλησμόνητη η απορία του κατοχικού ηγέτη: «Μα θέλετε και τη Μόρφου;» Ναι.
Παράλληλα και όσον αφορά τις εγγυήσεις, δεν είναι ψέμα πως η Άγκυρα είναι έτοιμη να κάνει πίσω στο κεφάλαιο αυτό, όχι επειδή το θεωρεί αναχρονιστικό, αλλά γιατί ξέρει πως μπορεί να κερδίσει σε όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια την κυριαρχία της. Φυσικά, ο Λεμεσιανός Μουσταφά Ακιντζί δεν χάνει την ευκαιρία να υπενθυμίζει πως οι Τ/κ απαιτούν την παραμονή των εγγυήσεων επειδή φοβούνται τους Ελληνοκύπριους, οπότε κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει το συγκεκριμένο ζήτημα. Πάντως, στην ατμόσφαιρα πλανάται και η θέση της τουρκικής πλευράς για εγγυήσεις «μόνο» στο τ/κ συνιστών κρατίδιο, πράγμα που τεκμηριώνει, πέραν πάσης αμφιβολίας, πως η Τουρκία θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την παρουσία της στην Κύπρο.
Παρά, λοιπόν, να υποβοηθούμε και να «μανατζάρουμε» τη χώρα που θα έπρεπε να δαχτυλοδείχνεται για τα εγκλήματά της (είτε εις βάρος της Κύπρου είτε εις βάρος τόσων άλλων λαών), θα ήταν καλύτερο να επαναπροσδιορίσουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές, γιατί κατάντησαν ροζ και κινδυνεύουν να γίνουν ένα με αυτές της Τουρκίας, του κατοχικού καθεστώτος και του κ. Ακιντζί, προφανώς. Πριν ξαναδηλώσουμε πως η Τουρκία θέλει «λύση» ή πως στέλνει «θετικά μηνύματα», θα ήταν ωφέλιμο (και όχι αρεστό) να επικοινωνήσουμε ξανά με την πραγματικότητα (αυτήν που αχνοφαίνεται στον Πενταδάκτυλο) και ώριμοι πια να αντιμετωπίσουμε την κατοχή. Από διαβεβαιώσεις (όπως αυτές του κ. Χριστοδουλίδη και του Προέδρου Αναστασιάδη) άλλο τίποτα. Θα χτίσουμε μέλλον δίκαιο και βιώσιμο για τα παιδιά μας (που εντελώς ελεύθερα θα μπορέσουν να χαμογελάσουν στα κατεχόμενα σπίτια τους) ή θα συνομιλούμε με την ψευδαίσθηση πως η χώρα που εμπνεύστηκε τη ΔΔΟ, η χώρα που εισέβαλε παράνομα στον τόπο μας πριν 42 χρόνια, η χώρα που κατέχει παράνομα το 37% των εδαφών μας, θα βάψει πράσινες (=ελπίδα) τις κόκκινες γραμμές της και θα ξεκουμπιστεί μόνη της, μια και καλή, από το πληγωμένο μας νησί; Εκτός κι αν οι ηγεσίες μας (ή οι βαστάζοι τους) δεν μπορούν να ζήσουν πια χωρίς την Τουρκία. Εκτός κι αν εξοικειώθηκαν τόσο πολύ με την κατοχή…
