Του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό,
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι.
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από ’δω,
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι».
ΤΡΥΠΕΣ
Πρέπει να αναγνωριστεί ότι όλη αυτή η ιστορία με τις συνομιλίες, την Τουρκία, τον Ακιντζί, τον Ερντογάν, το Ενωτικό Δημοψήφισμα, τις δηλώσεις και τις αντιδηλώσεις, τις αλληλοκατηγορίες και τις επιρρίψεις ευθυνών, ξεκαθάρισε κάπως τα πράγματα. Σχηματοποιήθηκε και περιθωριοποιήθηκε, κάπως, η μερίδα εκείνων των Ελληνοκυπρίων που θα έδιναν και την ψυχή τους (αν έχουν) για να «λύσουν» το Κυπριακό και να κτίσουν μια Κύπρο που δεν θα κάνει βήμα χωρίς την Άγκυρα και τον εκάστοτε νεοσουλτάνο Τούρκο ηγέτη.
Εγείρονται, όμως, σοβαρά ερωτήματα διότι το πρόσωπο της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος ήταν ξεκάθαρο σε όσους μπορούσαν να δουν τα γεγονότα χωρίς παρωπίδες και φανατισμούς. Κι ακόμα τότε, τόσο η δική μας ηγεσία όσο και οι παρατρεχάμενοί της, όχι ο λαός αλλά αυτοί που ακόμα «ελπίζουν» στο AKP (και στον Μπαχτσελί πια) και στον Ταγίπ Ερντογάν, συνέχιζαν το άγριο παιχνίδι του μομέντουμ, των διαπραγματεύσεων, της προόδου και του καλού τάχα κλίματος εις βάρος των Ελληνοκυπρίων που πράγματι θέλουν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
«Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν προσδοκιών, έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Ο Γ.Γ. του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ ταξίδευε στον Βόσπορο για να συναντήσει μεγάλους άνδρες, όπως τον αγνοούμενο Αχμέτ Νταβούτογλου και τον φλύαρο Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο «Πολίτης» πανηγύριζε την αυτοδυναμία του κόμματος του φασίστα Ερντογάν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης περίμενε να γίνει πράξη η «θετική ρητορική» της Τουρκίας, ενώ κάμποσοι άλλοι επέμεναν πως η Άγκυρα θέλει λύση.
Σήμερα, που η Τουρκία δείχνει τα δόντια της και στην Ευρώπη, οι παραπάνω τηρούν σιγήν ιχθύος. Ενώ της έδωσαν άλλοθι για όλα τα παραληρήματα των στελεχών της, αποδομώντας και απαξιώνοντας την τροπολογία της βουλής για τον εορτασμό του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, αδυνατούν να βγάλουν άχνα για τα τελευταία γεγονότα με τη Γερμανία και την Ολλανδία. Εδώ, όμως, έκαναν συγκέντρωση για το «EVET» στην κατεχόμενη Κύπρο και δεν βρέθηκε ένας «Χριστιανός» να τους κατηγορήσει. «Στο κενό μας προχωρά η Τουρκία, τόσο άνετα».
Εν πάση περιπτώσει, εγείρονται ερωτήματα: Μετά τη λύση, η Τουρκία θα μπορεί να κάνει συγκεντρώσεις εκατοντάδων υπηκόων της στο τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο; Μετά τη λύση, η Τουρκία θα συντηρεί τον μύθο των αιμοβόρων Ελληνοκυπρίων που θέλουν Ένωση; Μετά τη λύση, οι Τουρκοκύπριοι (ηγέτες ή μη) θα συμπλέουν με την Άγκυρα και θα κατατάσσουν την ιστορία των Ελληνοκυπρίων σε εκείνα που πρέπει να λησμονηθούν; Μετά τη λύση, θα γίνουμε σημείο εξωτερίκευσης της υπό διάλυση εσωτερικής πολιτικής κατάστασης της Τουρκίας και του κάθε Ερντογάν που συμμαχεί κατά καιρούς με την ακροδεξιά; Καλύτερα να μην απαντηθούν. Καλύτερα να μηδενιστούν οι συνομιλίες, η «πρόοδος», ο Ακιντζί, ο Άιντα, το «καλό κλίμα» και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Για να μην καταντήσουμε ένα κρατίδιο (κρατίδιο, ναι) που δεν θα κάνει βήμα για να μη θυμώσουν οι εταίροι, η Άγκυρα, ο Τουρκοκύπριος γείτονας. Για να μην καταντήσουμε σαν μερικούς, που αποκηρύσσοντας την πλευρά τους, γονατίζουν και παρακαλούν την άλλη πλευρά να επιστρέψει στις συνομιλίες. Να επιστρέψει γιατί; Για να κτίσουμε κράτος που δεν θα προχωρά χωρίς τις τουρκικές ευλογίες; Για να έρχονται οι μνήμες του 1960-1963 όποτε αιωρείται η οποιαδήποτε απόφαση; Ε, αρκετά. Οι μέρες διδάσκουν και απαιτούν αξιοπρέπεια. Εκ του μηδενός να αποκρουστεί η τουρκική «μαγκιά», εκ του μηδενός να κτίσουμε τη λευτεριά μας. Χωρίς τον Ακιντζί, χωρίς τον Γιλντιρίμ, χωρίς τον Τσαβούσογλου, χωρίς τον Ντενκτάς, χωρίς τον Μπαχτσελί και τον φασίστα Ερντογάν. Ιδού: «Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη»;
Υ.Γ.: Όσοι ξεκίνησαν την προεκλογική τους εκστρατεία, ας γίνουν ξεκάθαροι. Κατά την ταπεινή μας άποψη, οφείλουν να προχωρήσουν με μια σαφέστατη στρατηγική για να πείσουν κι εμάς τους πολίτες ότι δεν θα γίνουν υποχείρια των εσωτερικών ζητημάτων της Τουρκίας, ότι δεν θα αυτοπαγιδευτούν σε ένα άνευ ουσίας παίγνιο όπως τον προκάτοχό τους, Νίκο Αναστασιάδη. Επομένως, πρέπει να αντιληφθούν πως ο λαός τελείωσε με τις μεσοβέζικες λύσεις ή με αποφάσεις τύπου «μη χείρον, βέλτιστον». Πρέπει να χαράξουν μιαν άλλη πορεία, πέραν των τετριμμένων ηττημένων διαπραγματεύσεων, μια πορεία που να επιτρέψει στον λαό να αισθάνεται αξιοπρεπής. Αλλά να την καταθέσουν και να τη γνωστοποιήσουν τώρα, στην προεκλογική τους εκστρατεία. Για να μην αναγκαστεί ο λαός να απαξιώσει και αυτές τις εκλογές. Μπορεί κανείς να εγγυηθεί ή έστω να προσπαθήσει για ένα αξιοπρεπές και ελεύθερο μέλλον; Μπορεί κανείς να κινητοποιήσει τον λαό; Δύσκολο. Όχι αδύνατο. Συνέλθετε…