You are here
Home > ΑΠΟΨΕΙΣ > Η προεκλογική φουντώνει – Η Κύπρος χάνεται

Η προεκλογική φουντώνει – Η Κύπρος χάνεται

Του Σιλουανού Νικολάου

Το τελευταίο διάστημα οι προεκλογικές διεργασίες για το προεδρικό αξίωμα φουντώνουν. Ο Νίκος Αναστασιάδης άρχισε να παρουσιάζει μια πιο «σκληρή» στάση στο Κυπριακό, το ΑΚΕΛ ψηλώνει τους τόνους απέναντι στον ΔΗΣΥ διαμαρτυρόμενο για το γεγονός ότι ο Αναστασιάδης δεν είναι πλέον τόσο διαλλακτικός, ο «Ενδιάμεσος» δεν ξέρει ακριβώς τι του γίνεται ενώ ο λαός, καθηλωμένος μπροστά στο χαζοκούτι του Survivor και του X-Factor, φαίνεται να είναι ανήμπορος να αντιδράσει, να ασκήσει τις κατάλληλες πιέσεις, να γίνει κοινωνός και φορέας πολιτικής ασκώντας πιέσεις για αλλαγή.

Θα ήταν, ίσως, άδικο να κατηγορηθεί ο λαός ως υπαίτιος της κατάστασης ή να ισχυριστούμε ότι έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, καθώς, κόμματα και πολιτικές ηγεσίες ενδιαφέρονται μάλλον για τις ψήφους και όχι για την ενεργή συμμετοχή στην πολιτική και στα όργανα λήψης αποφάσεων.

Μέσα στον κυκεώνα των μικροπολιτικών διαμαχών (ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ από την μια και «Ενδιάμεσου» – Λιλλήκα από την άλλη), η Κύπρος συνεχίζει τον δρόμο της προς τον Γολγοθά. Η κατοχή εδραιώνεται, ενώ η Τουρκία σχεδόν ανενόχλητη παραβιάζει επί καθημερινής βάσεως ελληνικά εδάφη: από το Αιγαίο μέχρι το Καστελόριζο, από το Καστελόριζο μέχρι την Πάφο και την Κερύνεια. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Τουρκία βλέπει την Κύπρο όπως βλέπει την Ελλάδα και αντίστροφα. Είναι αυτό ακριβώς που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι πολιτικοί μας ταγοί: για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό που λέγεται Τουρκία, πρέπει ο ελληνισμός ως ενιαίο σώμα να εργαστεί με όλα τα μέσα, σε όλους τους τομείς για την αναχαίτιση της τουρκικής προκλητικότητας και για την διεκδίκηση των παράνομα κατεχόμενων μας εδαφών.

Ο αγώνας, όπως προαναφέρθηκε, πρέπει να δοθεί σε όλα τα πεδία και παντοιοτρόπως: με όσα νομικά μέσα διαθέτουμε, μέσω της διπλωματίας, της αμυντικής θωράκισης, του στρατηγικού σχεδιασμού, της διαφώτισης σε εξωτερικό επίπεδο και της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής σε εσωτερικό.

Φαίνεται, όμως, ότι οι εγχώριες (καθώς και οι ελλαδικές) πολιτικές δυνάμεις δεν αντιλαμβάνονται τα πιο πάνω ή, τουλάχιστον, τα βάζουν σε δεύτερη μοίρα, αφού βαραίνουν περισσότερο οι προσωπικές τους φιλοδοξίες και τα κομματικά του συμφέροντα. Είναι γεγονός ότι η βιαστική εξαγγελία του Νικόλα Παπαδόπουλου χωρίς κανένα προεκλογικό μανιφέστο, δηλαδή η αναφορά στην επόμενη μέρα της τυχούσας εκλογής του, είναι ανησυχητική. Από την άλλη, η Συμμαχία Πολιτών με επικεφαλής τον Γιώργο Λιλλήκα δείχνει να προσπαθεί να βρει επιχειρήματα μετατόπισης των ευθυνών που τη βαραίνουν για την αποτυχία συνεννόησης, στα υπόλοιπα κόμματα του «Ενδιάμεσου» αναφέροντας ότι δεν υπάρχει πλέον πλαίσιο συζήτησης, αφού έχουν απορριφθεί οι θέσεις του κόμματος. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος ο Λιλλήκας, παρουσιάζεται έτοιμος να συζητήσει με το ΑΚΕΛ. Η διαφωνία μας με την πολιτική ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ είναι πολλάκις εξεφρασμένη και δεν χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς. Αυτό που είχαμε επισημάνει σαν ΓΧ με προηγούμενη παρέμβαση του Γιώργου Τάττη  και στο οποίο επιμένουμε, είναι η ανάγκη πολιτικής αλλαγής και αλλαγής πολιτικής νοοτροπίας από έναν υποψήφιο πέραν του χώρου του εκλιπόντος διπόλου ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ.

Στις μέρες μας, είναι γεγονός ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες υπερβαίνουν τις συλλογικές. Συνεπώς, η ίδια λογική ισχύει και στην πολιτική, όπου οι κομματικές (και κατ’ επέκτασιν οι πολιτικές επιδιώξεις) έχουν προτεραιότητα έναντι της κυριότερης επιδίωξης που θα έπρεπε να απασχολεί τον κάθε πολίτη και πολιτικό: να γίνει η Κύπρος ελεύθερη! Πραγματικά ελεύθερη για να μπορούν οι πολίτες της να διακινούνται, να διαβιούν, να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα, να αξιοποιούν την περιουσία τους, να αγαπούν, να μεγαλώνουν απογόνους, να ποτίζουν τη γη τους με τον ιδρώτα τους από την Πάφο μέχρι την Κερύνεια.

Αυτή πρέπει να είναι η μοναδική μας φιλοδοξία. Το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος δεν έχει σημασία. Φτάνει αυτός που θα εκλεγεί να είναι έτοιμος:

  • Να αλλάξει ρότα στο Κυπριακό απορρίπτοντας το ρατσιστικό απαρτχάιντ που μας πλασάρουν ως βιώσιμη λύση
  • Να συγκρουστεί με το παλαιοκομματικό κατεστημένο
  • Να εκσυγχρονίσει τους θεσμούς του κράτους
  • Να εκφράσει όραμα για την παιδεία και τον πολιτισμό
  • Να θέσει ως πρόταγμα την Ελευθερία, ατομική και συλλογική

Πρέπει, λοιπόν, οι πολιτικοί (κομματικοί και μη) φορείς να επιδείξουν την πρέπουσα σοβαρότητα που απαιτούν οι περιστάσεις και να αντιληφθούν ότι πέραν από τις προεκλογικές διαμάχες, υπάρχει η Κύπρος μας που χάνεται. Ότι η εκλογή νέου προέδρου δεν είναι αυτοσκοπός. Αντιθέτως, ότι ως προτεραιότητα πρέπει να τεθεί η σύνθεση ενός νέου ιδεολογικού ριζοσπαστικού πλαισίου που θα φέρει την πραγματική αλλαγή. Αλλαγή στο Κυπριακό, στην κοινωνία, στην οικονομία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον πολιτισμό και στην παιδεία.

Όσοι ζωντανοί…

Top