Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Απ’ του Μεμέτη το νερό, αμάν αμάν,
ήπια κι εγώ και δεν μπορώ,
αχ, ήπια κι εγώ και δεν μπορώ
και πάλι το ξαναζητώ.

Ο απόηχος των χθεσινών εγκαινίων του αγωγού που θα φέρει το νερό της «ειρήνης» από την Τουρκία στην κατεχόμενη Κύπρο (και στον «νότο», αν θέλουμε) δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο από το αυτονόητο: Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στο 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο Μουσταφά Ακιντζί ο πιστός αυλικός ή «ύπατος αρμοστής» του. Και σημειώστε, ούτε να τον αποδομήσουμε θέλουμε (σ’ αυτό τα καταφέρνει κι από μόνος του) ούτε να συντηρήσουμε την κατοχή για άλλα 41 χρόνια.

«Είμαστε εγγόνια του Μωάμεθ του Πορθητή ο οποίος πέρασε τα πλοία από την ξηρά. Κάναμε το Μαρμαράι κάτω από την θάλασσα του Βοσπόρου. Την επόμενη χρονιά θα ανοίξει το τούνελ της Ευρασίας. Αυτό το έθνος κάνει τα πάντα φτάνει να επαγρυπνεί απέναντι στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούμε μαζί να το ξεπεράσουμε». Αυτά δεν τα λέει σώφρων άνθρωπος (αν και δεν έδειξε να είναι τέτοιος ο νεοσουλτάνος Ταγίπ) εν έτει 2015, πράγμα που δεν κατανοούν αυτοί που βλέπουν το ποτήρι «μισογεμάτο», που βλέπουν νερό και πρασινάδα αντί περαιτέρω ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Τουρκία και εδραίωση της κατοχής. Προτιμούν να σιωπούν (όπως ο Πολίτης που δεν είχε λέξη στο εξώφυλλό του για τα χθεσινά) και να θεωρούν ότι έτσι κρατούν ζωντανό το μομέντουμ της «λύσης».

Αλλά, δυστυχώς, ο Μουσταφά Ακιντζί (ναι, ο βέρος Λεμεσιανός, ο Κύπριος, ο εγγυητής της ειρήνης, ο κουβαλητής της ελπίδας, αυτός που στα εκλογικά του πανηγύρια δεν είχε τουρκικές σημαίες) τους χαλά το όνειρο: «Όταν έχουμε εκλογές στα κατεχόμενα η Τουρκία δεν ξεχωρίζει κανέναν ανάμεσά μας, ούτε τι χρώμα είμαστε, ούτε τι κόμμα είμαστε και γι’ αυτό είμαστε ευγνώμονες. Κι εγώ όταν κοιτάω στην Τουρκία μας σας βλέπω όλους ένα και σας αγκαλιάζω». Μα, αυτός δεν ήταν που θα έλυνε το Κυπριακό, με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, για τους Κυπρίους, με τους Κυπρίους, αυτός που μαλλιοτραβιόταν με τον Ερντογάν (έτσι λέγανε οι επικοινωνιολόγοι του) και προτιμούσε τον Οθέλλο παρά την παρέλαση της 20ής Ιουλίου; Α, ναι, εκεί πήγε, συγγνώμη.

Δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα, βέβαια. Είπε πως μια τέτοια εξέλιξη σημαίνει τη δημιουργία μιας «ΤΔΒΚ», η οποία να μπορεί να σταθεί στα δικά της πόδια. Μα, καλά, αφού τον Μάρτη θα γίνουν τα δημοψηφίσματα (ή όχι τελικά;), το ψευδοκράτος θα μετεξελιχθεί σε τ/κ συνιστών κρατίδιο και θα είναι «σε πλήρη συνεννόηση» με το ε/κ συνιστών κρατίδιο. Γιατί να σταθεί στα πόδια της η «ΤΔΒΚ», με τη συνεισφορά, κιόλας, του Ερντογάν; «Θέλω να διαβιβάσω τις ευχαριστίες μου στον Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος επέδειξε μεγάλο μόχθο και ενδιαφέρον γι’ αυτό το έργο. Χωρίς τη δική του θέληση δεν θα είχαμε αποτέλεσμα ακόμη, είναι χρέος της συνείδησής μου να το πω αυτό». Γενναιόδωρος στους τεμενάδες ο ηγέτης της ειρήνης, ο καλύτερος των καλύτερων, ο προοδευτικότερος των προοδευτικότερων, ο ανοιχτόμυαλος των ανοιχτόμυαλων. Αλήθεια, με τον Κενάν Ακίν κάνουν καλή παρέα;

Λοιπόν, μόνος του αποδομείται ο Μουσταφά Ακιντζί. Ό,τι και να σημειώνουν οι «acceptionists», όσα ποτήρια κι αν βλέπουν «μισογεμάτα», όσο και να κάνουν τουμπεκί ελέω της καλής θέλησης (της πλευράς μας μόνο, εννοείται), όσα «θετικά» κι αν ψάχνουν πίσω από τα νεοοθωμανικά σουλτανοπανηγύρια στους κατεχόμενους τόπους μας, ο Ακιντζί είναι «καταδικασμένος» να «προσκαλείται» από τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου σε εκδηλώσεις που γίνονται στο ίδιο του το «κράτος». Είναι επίσης «καταδικασμένος» (αν και δεν φάνηκε να έχει πρόβλημα) να τους φιλά τα πόδια και τα ξερά χέρια, προκειμένου να συντηρήσει και να εδραιώσει την κατοχή για να μπορεί να απαιτεί παρεκκλίσεις, πλειοψηφίες, εξουσίες, προεδρίες από τα θύματα της εισβολής, δηλαδή εμάς. Κι αλήθεια, παρά να σχολιάζουν ειρωνικά κάποιοι θλιβεροί περαστικοί (που θα πουλούσαν και τη μάνα τους για μια ΔΔΟ) ότι ζηλεύουμε το νερό των Τ/κ, καλύτερα να έλεγαν, ξεκάθαρα επιτέλους, με ποιον έτρεξαν να «λύσουν» το Κυπριακό: Με τα εγγόνια του Μωάμεθ του Πορθητή, τον Ερντογάν, τον Νταβούτογλου, τον Κενάν Ακίν ή με τον Ακιντζί, που τους κάνει τεμενάδες με την πρώτη ευκαιρία και δεν λησμονεί να επιβεβαιώνει ότι οι δεσμοί του με την Τουρκία είναι πιο ισχυροί από τους δεσμούς του με την Κύπρο;