Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες,
κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Πάλι εξέφρασε την «ελπίδα» ο Πρόεδρος Αναστασιάδης πως το 2016 «θα είμαστε σε θέση να πούμε στον κυπριακό λαό ότι απαλλασσόμαστε πια από την κατοχή, επανενώνουμε την πατρίδα μας, δημιουργούμε συνθήκες ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, λειτουργικού κράτους, αλλά ιδιαίτερα διασφαλίζουμε την προοπτική και το μέλλον του συνόλου του λαού μας, είτε Τουρκοκυπρίων είτε Ελληνοκυπρίων», χαιρετίζοντας την 32η Ετήσια Γενική Συνέλευση της Ένωσης Δήμων Κύπρου.

Προτίμησε ξανά να ακολουθήσει την πεπατημένη της εποικοδομητικής ασάφειας, χρησιμοποιώντας προτάσεις τύπου «παρατηρείται συναντίληψη σε σημαντικό αριθμό θεμάτων» ή «υπήρξε πρόοδος σε έναν αριθμό θεμάτων», παρά να αναφερθεί ξεκάθαρα στα «προβλήματα», τα οποία, όπως είπε, προκαλούνται από «κάποιες πραγματικότητες» πράγμα αυτονόητο «41 χρόνια μετά». Ο ηγέτης της Κυπριακής Δημοκρατίας επιμένει να δείχνει πως δεν αντιλαμβάνεται ότι η «ελπίδα», για την οποία μας κούρασαν τόσους μήνες, δεν διατηρείται με λόγια βαριά σαν αυτά που συνεχίζει να αραδιάζει: «Θέλω να πιστεύω ότι μέσα από την αποφασιστικότητα και τη βούληση –που θέλω να πιστεύω υπάρχει και στις δύο πλευρές– αλλά και τη συνδρομή της Άγκυρας που πρέπει να ενθαρρύνει αλλά και να στηρίξει αποφάσεις της τουρκοκυπριακής ηγεσίας» θα οδηγηθούμε στη λύση, ας μην επαναλαμβανόμαστε.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, παρασυρόμενος από το κλίμα που συντηρούν κάμποσες «παρακρατικές» ομάδες, αλλά και από την εμμονή του σε σχέδια τύπου Ανάν, παρακάλεσε «τη συμβολή και τη συνδρομή όλων», χωρίς ωστόσο να αναφέρεται σε τι πρέπει να συμβάλουμε. Σημείωσε δε πως «δεν είναι κανένας που στοχεύει στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας», επιμένοντας όμως στη σιγήν ιχθύος για το πώς θα επικυρωθεί η διατήρησή της ή πώς τέλος πάντων δείχνει βούληση ο συνέταιρός του Μουσταφά Ακιντζί και η Άγκυρα. Διότι εμείς δεν βλέπουμε τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να οδηγηθεί αυτός ο τόπος στη διάλυση, η οποία θα εδραιώνει και θα νομιμοποιεί την παρουσία της Τουρκίας στο νησί.

Οφείλει ο κ. Αναστασιάδης να κατανοήσει πως η διαβεβαίωση ότι «το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι τέσσερις βασικές ελευθερίες θα διασφαλίζονται απαραιτήτως» αποτελεί φούμαρα, πόσο μάλλον το εξής: «Αυτό που επιδιώκουμε είναι η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας με βάση τις Συμφωνίες Κορυφής του ’77 και ’79, την κοινή δήλωση Παπαδόπουλου-Ντενκτάς της 8ης Ιουλίου 2006, τη Συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου του 2014, μιας συμφωνίας και βάσης για λύση του Κυπριακού που καθορίζεται και μέσα από σωρεία ψηφισμάτων και αποφάσεων του ΟΗΕ είτε της Γενικής Συνέλευσης είτε του Συμβουλίου Ασφαλείας και που προνοεί πως η λύση ή η μετεξέλιξη θα μας οδηγήσει σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία». Αγνοεί, μάλλον, ή κάνει πως αγνοεί ένα αναντίρρητο γεγονός: Πως η μόνη χειροπιαστή μορφή λύσης που αντιμετώπισε ο κυπριακός Ελληνισμός μετά την τουρκική εισβολή (αν λέει κάτι αυτή η λέξη) είναι το σχέδιο Ανάν, που όχι μόνο διέλυε, αλλά κατακρεουργούσε κιόλας την Κυπριακή Δημοκρατία και άφηνε τους Ελληνοκύπριους ορφανούς υπό καθεστώς εγγυήσεων και ενώπιον ενός νέου απαρτχάιντ.

Επομένως, είναι καιρός, επειδή ακούγονται πολλά, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να αναλογιστεί τις επιπτώσεις που θα έχει ο τόπος αν ο λαός βρεθεί προ τετελεσμένων. Δεν είναι δυνατόν, εν έτει 2015, να «ενημερώνονται» οι πολίτες μιας δημοκρατίας από τρίτους για ένα ζήτημα επιβίωσής τους. Δεν είναι δυνατόν ο ηγέτης του μόνου νόμιμου κράτους στο νησί να αρκείται σε δηλώσεις περί περσινών και προπέρσινων συμφωνιών, προκειμένου να αποφύγει την ενημέρωση του λαού του. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουν να συναινέσουμε στον ενταφιασμό του μέλλοντός μας, για το οποίο αποφασίζουν χωρίς εμάς. Ως έμπειρος πολιτικός, ο κ. Αναστασιάδης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι ασαφείς διαβεβαιώσεις του περί «αναχρονιστικών θεσμών ή συμφωνιών» (βλ. Συνθήκες Εγγυήσεως) δεν αποτελούν διαβεβαιώσεις, παρά μόνο για ορισμένους πιστούς αυλικούς του.

Επειδή, λοιπόν, τα πράγματα είναι κρίσιμα και επειδή ο λαός απέδειξε πως αντιδρά σε οποιανδήποτε προσπάθεια επιβολής ενός ρατσιστικού, διαχωριστικού, φασιστικού σχεδίου λύσης, καλύτερα να αποφασίσει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να τον ενημερώσει, προτού αναφερθεί ξανά στην κατακρεουργημένη «ελπίδα» (που μάλλον απεβίωσε πρώτη αυτήν τη φορά) και ειδικότερα προτού απαιτήσει τη «συμβολή όλων» για μια «λύση» εντός του 2016. Διότι «ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε», όπως αποδεικνύεται από τη στάση που τηρεί ο κ. Ακιντζί, αλλά και η Άγκυρα, στην οποίαν επενδύει ο «νόμιμος ηγέτης» της κατεχόμενης Κύπρου. Αν δεν ενημερωθεί ο λαός για το τι συμφωνείται και τι δεν συμφωνείται, αν δεν υπάρξει ξεκάθαρη στάση για απαλλαγή από την κατοχή (και όχι για «κλείσιμο» του Κυπριακού με ένα σχέδιο χειρότερο του Ανάν), τότε ο Αναστασιάδης και οι υπόλοιποι θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια βαθιά κρίση, η οποία δεν θα διορθωθεί με τις γνωστές ασάφειες ούτε με ένα ακόμα σάλτο μορτάλε. Είναι αναγκαίο πια πολιτεία και κοινωνία να αντιληφθούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά πληγωμένη πατρίδα, όχι με ένα οικόπεδο προς τέρψιν και βρώσιν. Η «λύση» (ή η «ελπίδα» τέλος πάντων) ούτε με διαβεβαιώσεις πετυχαίνεται ούτε με ασάφειες ούτε με επισκέψεις διεθνών παραγόντων ούτε βέβαια με Ακιντζήδες. Μια λύση μπορεί να πετύχει μόνο αν τερματιστεί η τουρκική κατοχή (που κάποτε θυμάται ο Πρόεδρος), μόνο αν η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ξεκινήσει από το δεδομένο πως εδώ 200.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν βίαια και παράνομα από τα σπίτια τους, στα οποία έχουν κάθε δικαίωμα να επιστρέψουν ελεύθεροι, δίχως την Τουρκία ή κάποιο συνιστών κρατίδιο στο κεφάλι τους. Εμπρός, λοιπόν…