Του Σιλουανού Νικολάου
«Το πνεύμα των μοτοσυκλετιστών δεν μπορεί να συμβιβαστεί, γιατί πολύ απλά είναι ελεύθερο. Από το Βερολίνο μέχρι την Κύπρο δεν χρειάστηκε να δείξουμε ταυτότητες (σ.σ. αναφερόμενος στην Πορεία Μνήμης του ’16) για να διακινηθούμε. Στον ίδιο μας τον τόπο πρέπει να δείξουμε ταυτότητα για να μπορέσουμε να οδηγήσουμε την μοτοσυκλέτα μας στις κατεχόμενες περιοχές μας».
Ο επικεφαλής της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού, δεν χρειάστηκε σάλτσες για να πει τα αυτονόητα. Τα έθεσε ως έχουν.
Αυτό το πνεύμα δυστυχώς δεν το έχει η πλειοψηφία των πολιτικών μας καθώς για αυτούς η άρση της κατοχής είναι ο συμβιβασμός (στην κατοχή) στο πλαίσιο μιας διχοτομικής λύσης που θα δίνει το δικαίωμα στους Τούρκους να ελέγχουν νόμιμα τα κατεχόμενα εδάφη μας υπό του νεοϊδρυθέντος, τουρκοκυπριακού, συνιστώντος κρατιδίου.
Είναι απορίας άξιο, πως κόμματα και ηγεσίες, πάντα δια μέσου των εκπροσώπων τους, μπορούν να καταθέτουν στεφάνι ή ακόμα πως μπορούν να μιλούν για τους ηρωομάρτυρές μας Ισαάκ και Σολωμού, από τη στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί έπεσαν για την άρση της κατοχής και της ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης και ζωής από άκρη σ’ άκρη, της Κύπρου μας;
Η πολιτική τους δεν συνάδει με την ιδεολογία των Ισαάκ-Σολωμού. Η πολιτική τους δίνει θάρρος στους Τούρκους για να ζητήσουν κι άλλα. Προς τι η κατάθεση στεφάνων; Προς τι οι «τιμές»;
Το πρόσφατο ναυάγιο στο Κραν Μοντάνα έδειξε το αυτονόητο· ότι δηλαδή όσα και να δώσεις στην τουρκική κυβέρνηση, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τόσα περισσότερα ζητάει. Είναι ηλίου φαεινότερο, πως με τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις μας μπορεί η Τουρκία πολύ εύκολα να απαιτεί περαιτέρω διαπραγμάτευση, οδηγώντας την πλευρά μας στην αποδοχή όλων των τουρκικών απαιτήσεων, που δεν είναι άλλες από τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.
Αδυνατούν λοιπόν οι πολιτικές ηγεσίες να κατανοήσουν ότι αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία αλλαγής πλεύσης στο κυπριακό που να δίνει ελπίδες για λευτεριά. Αδυνατούν έστω και να το παραδεχθούν, έτσι για να μπορέσει να αρχίσει ένας ουσιαστικός διάλογος με ακαδημαϊκούς, στρατιωτικούς και επιστήμονες οι οποίοι θα εξετάσουν με λεπτομέρεια την παρούσα κατάσταση και έτσι να μπορέσουν να εξετάσουν εναλλακτικές επιλογές που θα μπορέσουν να δώσουν ανάσα λευτεριάς και ελπίδας στον ημικατεχόμενο μας τόπο.
Για να μπορέσουν όμως να γίνουν επιτέλους αυτές οι ενέργειες θα πρέπει η πολιτική μας ηγεσία και τα κόμματα να ενωθούν με τον κόσμο, με τους μοτοσυκλετιστές, με αυτούς που δεν συμβιβάζονται στο ξεπούλημα των ελληνικών εδαφών μας. Θα πρέπει οι ήρωες μας Ισαάκ και Σολωμού, αλλά και οι προηγούμενοι τους, να γίνουν φάρος έμπνευσης και αγωνιστικότητας στους πολιτικούς μας, έτσι για να μπορέσουν μέσα από τις πολιτικές τους πράξεις και μόνον να εφαρμόζουν το Δεν Ξεχνώ. Το Δεν Ξεχνώ λοιπόν δεν πρέπει να μετατρέπεται σε ένα παρωχημένο σύνθημα δίχως νόημα και περιεχόμενο αλλά ούτε βέβαια να ξεχαστεί. Οφείλει να γίνει πράξη αντίστασης και μέσο επιβίωσης του ελληνισμού στο νησί.
Ο κόσμος ο οποίος δεν σταμάτησε μέχρι σήμερα να αγωνίζεται με κάθε μέσο, να προσπαθήσει να μην πέσει στην παγίδα της ηττοπάθειας και της απογοήτευσης από το σκηνικό που βιώνει, αλλά να αντλεί ελπίδα και δύναμη από τους ήρωες μας Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού. Σίγουρα αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τους ήρωες μας, σίγουρα αυτό θέλουν κι αυτοί: το αίμα τους να αναστήσει όλους αυτούς που θα μπορέσουν μια μέρα να φέρουν την λευτεριά.